What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

After leaving Mazandaran and returning to Tehran, I entered the capital from the east and found a city engulfed in fire and smoke. It was a sight I struggled to believe, like something had gone terribly wrong, or perhaps I was trapped in a nightmare. But no, it was all real. For years, I had predicted that this regime would one day bring the shadow of war over the people. Still, witnessing it with my own eyes was a different kind of wound. It had a shape of its own. Unbelievable.

پس از ترک مازندران و بازگشت به تهران، با ورود از شرق پایتخت، شهری را در آتش و دود دیدم؛ تصویری که باورش برایم دشوار بود. گمان می‌کردم خطایی رخ داده، یا شاید در کابوسی تاریک گرفتار شده‌ام. اما نه، این واقعیت تلخ بود. سال‌ها بود پیش‌بینی می‌کردم که روزی این رژیم، سایه شوم جنگ را بر سر مردم خواهد افکند، اما دیدن آن با چشمان خود، زخم دیگری بود، شکل دیگه ای داشت. باورناپذیر.

In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.