In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

What made this war especially bitter was not just its fire and smoke, but the painful truth that neither Iran nor its people had any role in igniting it. It was a battle between Israel and a faction tied to the Islamic Republic yet it was Iran that became the battlefield, and Iranians who stood defenseless in the middle of it, unwilling human shields caught in the crossfire.

تلخی این جنگ نه تنها در آتش و دودش، بلکه در این حقیقت نهفته بود که ایران و مردمش هیچ نقشی در شعله‌ور شدن آن نداشتند. این نبرد، میان اسرائیل و گروهک جمهوری اسلامی بود؛ اما آن‌که میدان جنگ شد، ایران بود، و آن‌که بی‌دفاع در میانه‌ میدان ماند، مردم ایران بودند؛ مردمی که ناخواسته در قامت سپر انسانی ایستادند.