In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

Unfortunately, I didn't meet any friends in Istanbul, although I was supposed to, and it won't happen if I go back. Unfortunately, as I wrote, at this historical moment, my thoughts are far beyond what we can talk about in a meeting about normal things; Not even in the situation I mentioned. Actually now I want to think about nothing, at least for a while. And now I have prepared for you some pictures of those days, and the window of the room in which I lived.

متاسفانه هیچ دوستی را در استانبول ملاقات نکردم، اگرچه پیشتر قرار بود، و اگر هم برگردم این اتفاق نخواهد افتاد. متاسفانه همانطور که نوشتم، در این بزنگاه تاریخی، افکار من بسیار دورتر از آنچه است که می توانیم در یک ملاقات در مورد چیزهای عادی صحبت کنیم؛ نه حتی در مورد وضعیتی که گفته ام. در واقع اکنون می خواهم به هیچ چیز فکر نکنم، حداقل برای مدتی. و اکنون چند تصویر از آن روزها برایتان آماده کردم، و پنجره اتاقی که در آن زیست کردم.