In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

When I went to Istanbul two weeks ago, I had a very centrifugal feeling, and I happened to go to the island of Buyuk Ada and lived there for a while. This was the beginning of my friendship with some residents of this island, including Tina. There, I was no longer connected to the world, I was closer to myself and art; Art is not only in the works of art made by man, but what is called light, shadow and color. Although, in the historical moment in which we live, it may be difficult to live in these conditions as a patriotic Iranian.

دو هفته پیش که به استانبول رفتم، احساس گریز از مرکز بسیاری در من وجود داشت، و به اتفاق به جزیره بویوک آدا رفته و مدتی در آن زیستم. این آغاز دوستی ام با عده ای از ساکنان این جزیره از جمله تینا بود. در آنجا دیگر ارتباطم با جهان قطع بود، به خود و هنر بیشتر نزدیک می شدم؛ هنر فقط در آثار هنری ساخته ی انسان نیست، بلکه آنچه که به آن نور، سایه و رنگ گفته می شود. اگرچه در بزنگاه تاریخی که در آن زیست می کنیم، شاید به عنوان یک ایرانی میهن دوست زندگی در این شرایط دشوار باشد.