In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

Poland felt like stepping back in time and living during World War II for me. My boundless curiosity turned me into a bold tourist eager to see the entire country in a week. The heartbreaking events of war didn't deter my fragile spirit, and I stepped into the most emotional museums of World War II on one of the most sensitive days of my history. I didn't want to write about it now, but I wrote this so you know those bitter days are still alive in me, gradually burning my heart. The effects of those days linger, and I'm working on recovering.﻿

لهستان برایم به مانند کشیدن زمان به عقب و زندگی در جنگ جهانی دوم بود. کنجکاوی های بی حد و مرز من، مرا به توریست گستاخی تبدیل کرده بود که مایل است تمام کشور را طی یک هفته بییند. روحیه شکننده من در مقابل وقایع جنگی مانع آن نشده و من در احساسی ترین تاریخ خودم پا به تلخ ترین موزه های جنگ جهانی دوم گذاشتم. نمیخواستم اکنون در این باره چیزی بنویسم، اما این را نوشتم تا بدانید هنوز آن روزهای تلخ در من زنده اند و به تدریج قلب مرا سوزاندند. تاثیرات آن روزها هنوز در من باقیست و بر روی خود کار میکنم تا ریکاوری شوم.﻿