In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

I will give just a few examples. They have legislated and behaved as if Iran did not exist before Islam. The new year is known for them from around the beginning of Islam; Nowruz is not considered an ancient festival, but a happy Eid (Arabic holidays). By importing firecrackers from China, they have destroyed the traditional form of the Chaharshanbe Suri festival and turned it into a night full of loud noises.

فقط چند مثال می زنم. آنها چنان قانونگذاری و رفتار کرده اند که گویی ایران پیش از اسلام وجود نداشته است. سال جدید را از حوالی مبدا اسلام می دانند؛ نوروز را نه جشنی باستانی، بلکه عیدی مبارک می دانند. با واردات ترقه از چین، شکل و شمایل سنت جشن چهارشنبه سوری را از بین برده و آنرا به نوعی شبی پر از صدای مهیب تبدیل کرده اند.