In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

Sometimes I feel like I'm drowning in absolute peace. like a retiree who has completed all his life's works; I reject my friends' invitations to coffee houses and bars, I find it repetitive and boring. My blog posts are old, it seems that there is no author managing it anymore. Although these days I am more busy with my work, even months ago I had decided to make my virtual pages deactivated. But sometimes I see landscapes which I can't help but share with my friends.

گاه حس می کنم در آرامش مطلق غرق شده ام. مثل بازنشسته ای که تمام کارهای زندگی اش را به سرانجام رسانده؛ دعوت دوستانم به قهوه خانه ها و بارها را رد می کنم، به نظرم چیزی تکراری و خسته کننده می آید. پستهای وبلاگم قدیمی شده، انگار دیگر نویسنده ای ندارد. گرچه این روزها بیش از پیش مشغول کارهایم هستم، حتا از ماه ها پیش تصمیم گرفته بودم که صفحه های مجازی ام را به حالت دی اکتیو در بیاورم. اما گاهی چشم اندازهایی را می بینم که نمی توانم با دوستانم به اشتراک نگذارم.