In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

Without deceiving myself, I had forgotten all the people in my life on the island, I ignored my friends, and even my identity. To make this feeling more, when the hotel manager asked me to hand over my passport to him, I said that I don't have a passport, he laughed and said how did you come here? I replied that I had swum all the way here. The fact is that I like to hear laughter... Human laughter makes me interested in life.

بی آنکه خود را فریب داده باشم، در جزیره تمامی انسانها را فراموش کرده بودم، دوستانم را، و حتا هویت خود را نادیده گرفتم. برای اینکه این حس را بیشتر به خود القا کنم، زمانی که مدیر هتل از من خواست که پاسپورتم را به او تسلیم کنم، گفتم که پاسپورت ندارم، خندید و گفت چطور به اینجا آمدی؟ پاسخ دادم که تا اینجا را شنا کرده ام. واقعیت این است که انگار دوست دارم صدای خنده بشنوم... خنده انسان ها، مرا به زندگی علاقمند می کند.