In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

let's move on. I've said goodbye to Tina, Ali, Angela and the island and took the first ferry to Istanbul. I think it's not a coincidence that I always leave at sunset time. As if there is a secret connection between me and the sun. The sun shines through the clouds onto the sea, and I fall in love with the view while listening to Chopin pieces. At the same time a child laughs, and two lovers smile at their memories as if returning from the island vacation to the city, I think they've sought life in simplicity.

بگذریم. با تینا، علی، آنجلا و جزیره خداحافظی کرده و نخستین کشتی را به سمت استانبول سوار شده ام. فکر می کنم این تصادفی نیست که هربار به وقت غروب رهسپار می شوم. انگار ارتباطی مخفی میان من و خورشید وجود دارد. خورشید از میان ابرها به دریا نور می اندازد، و من درحال گوش دادن به قطعات شوپن، عاشق این چشم انداز می شوم. همزمان کودکی می خندد، و دو عاشق که انگار از تعطیلات جزیره به شهر بازمیگردند به خاطراتشان لبخند می زنند، فکر می کنم آنها زندگی را در سادگی جستوجو کرده باشند.