In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

Angela brings the tea, and a cookie that she says is a German Christmas cookie. I eat the cookie and remember Alex, he gave me this cookie years ago. From the opposite window where Angela is sitting under, the sunlight shines through the branches of the trees that have lost its leaves in autumn, passes through the window, and shines directly on the teacup in the room where there is no longer any obstacle. And its reflection in my eyes makes me look at the tea at the same angle.

آنجلا چای می آورد، و کلوچه ای که او می گوید شیرینی کریسمسی کشور آلمان است. کلوچه را می خورم و یاد الکس می افتم، سالها پیش این کلوچه را به من هدیه داده بود. از پنجره روبه رویی که آنجلا بر زیرش نشسته، از میان شاخه درختانی که در خزان برگهایشان را از دست داده اند، نور می تابد، از پنجره رد می شود، و در اتاق که دیگر مانعی برایش ایجاد نشده مستقیم به لیوان چای می تابد، و انعکاسش در چشمانم باعث می شود چای را در همان زاویه نگاه دارم.