In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

I am also interested in the life of Tina's family, the 80-year-old grandparents who have immigrated here from America several years ago. I have been to their house three times, and Tina, who is the name of their dog, (seems) is happy to see me.
Every time I was their guest, she approaches me and asks for a massage. As I massage Tina, I stare at the Angela's paintings on the wall, I talk to her, and everytime she replies with a her British-BBC-accent, and I think how many artists like her imprisoned their arts in their home.

زندگی خانواده تینا هم برایم جالب است، پدربزرگ و مادربزرگ هشتاد ساله ای که چندسالیست از آمریکا به اینجا مهاجرت کرده اند. سه بار به خانه اشان رفته ام، تینا که نام سگشان است (به نظر میرسد) از دیدنم خوشحال باشد.
هربار که رفته ام، به من نزدیک شده و ماساژ می خواهد، همانطور که تینا را ماساژ میدهم به نقاشی های آنجلا بر روی دیوار خیره می شوم، با او صحبت می کنم و هربار او با لهجه ی بریتانیایی-بی بی سی اش پاسخ می دهد. فکر می کنم چه هنرمندانی باید به مانند او آثار خود را در خانه ی خود زندانی کرده باشند.