In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

The previous fall lasted for five years and now that I'm not in my homeland, I think about the moments that the deeper I go, the closer I get to its intimacy. And with this thoughts, I have locked myself in a room on an island near Istanbul, before another flight. Indeed, if our soul is imprisoned somewhere, for someone or for our country, our bodies are unconsciously imprisoned.

خزان پیشین پنج سال به طول انجامید و اکنون که در میهن خویش نیستم به لحظاتی می اندیشم که هرچقدر در آن عمیق می شوم به صمیمیت آن نزدیکتر می گردم. و با این اندیشه اینجا در اتاقی در جزیره ای در نزدیکی شهر استانبول، پیش از پروازی دوباره، خود را حبس کرده ام. به راستی که ما اگر روحمان در جایی، برای کسی و یا برای میهن زندانی باشد، بدن هایمان ناخودآگاه زندانی می شوند.