In those days, I saw scenes that were not only difficult to write about but dangerous to describe. I saw the trauma etched into the faces of my fellow citizens. It felt as if the homeland I love was burning in merciless flames. The sound of rockets shook the city, sounds no Iranian ever deserved to hear.

در آن روزها، صحنه‌هایی را به چشم دیدم که نوشتن از آن‌ها نه‌تنها دشوار، بلکه خطرناک است. تروما را در چهره‌ هم‌میهنانم می‌دیدم، انگار میهنی که دوستش دارم، در شعله‌های بی‌رحمانه‌ای می‌سوخت. صدای موشک‌ها، شهر را می‌لرزاند؛ صداهایی که هیچ ایرانی‌ای سزاوار شنیدن آن‌ها نیست.

w2-2

What set this war apart from others was that it felt like a fight between two strangers taking place in our home. Writing about war, and even reading about it, presses hard on the human heart. That’s why, in the coming days, I’ll try to share glimpses from travels that took place before these dark times, souvenirs from a time when the scent of life still lingered in our land.

Still, there is much more I have to write. I will do so when the time is right.

آن‌چه این جنگ را از دیگر جنگ‌ها جدا می‌کرد، این بود که گویی جدالی میان دو بیگانه، در خانه‌ ما رخ داده است. نوشتن و خواندن از جنگ، دل آدمی را می‌فشارد. از همین‌رو، در روزهای پیش‌ رو، تلاش می‌کنم تصاویری از سفرهایی که پیش از این روزهای سیاه رقم خورده‌اند، با شما به اشتراک بگذارم؛ یادگاری‌هایی از زمانی که هنوز بوی زندگی، بر خاک ما جاری بود. با این وجود بسیاری برای نوشتن دارم، در فرصتی بهتر خواهم نوشت.

To Van Gogh and the starry nights and his life... to the chaos that Rembrandt created in his imagination and painted. To the creativity of Picasso's mind, and kisses in Klimt's paintings. I don't get tired of watching Michelangelo for hours. I would like to return to Italy again for him; With a little thought, I see myself lost in the composition and the grandeur of the world in Raphael's attitude.

به ونگوگ و شبهای پرستاره و زندگی اش... به هرج و مرجی که رامبرانت در خیالش ساخته و به رنگ آورده. به خلاقیت ذهن پیکاسو، و بوسه هایی در نقاشی های کلیمت. از تماشای میکلانجلو ساعت ها که می گذرد خسته نمی شوم، بارها و بارها آنهارا نگاه می کنم، بارها ذهن او را در تصویر و مجسمه هایش میجویم. دوست دارم برایش دوباره به ایتالیا بازگردم؛ با کمی اندیشه اما خود را گم شده در کمپوزیشن و عظمت دنیا در نگرش رافائل می بینم.